Bir küfürbaz tatlı adam

Dedemi anlatmadım sana henüz değil mi? Mutlaka tanımalısın oysa onu. Yıllar önce yazmıştım... Büyükdeden İsmail'i takdimimdir.

"Lise yıllarımdı... Dedem geçiçi bir süre için köyden gelmiş ve bizde kalıyordu. Babaannemin ismini taşıdığım için ne yapsam hoşgörüyor, aileye karşı koruyor; beni sanki ayrı bir seviyordu... Dedem sürekli köyünü özlüyordu ve ben mutlu olacağını bildigim için hep o günleri soruyordum ona:

- Dede neleriniz vardı köyde?
- Uuu her bir şeyimiz vardı. İneğimiz, eşeğimiz tavuklarımız. Tavuklar künde yumurtlardı künde yumurtlardı. 10 baş koyunum vardı. Hepsini sattım iki tane güzel inek aldım.

Dedem malına mülküne çok düşkün bir adamdı. Şehirde tanıştığı kulakçöplerini bile eğer yeteri kadar kirlenmemişlerse peçeteye sarıp saklardı. bir gün elinde bir sürü çiviyle gelmişti eve: “bunlari su inşaatin oraya atmışlar yazık!” diye söyleniyordu. bir şey diyemez, bir köşeye kaldırırdık.

Köyde vişne ağaçları vardı dedemin. İlle de ille bize saklardı o en güzel vişneleri. Köyün çocukları ve hatta bazen diğer torunlarıyla kavga eder korurdu agaçları biz gelene kadar. Köy biraz da dedemin bize sakladiği o vişne ağaçlarıyla, arkamızdan ışığı kapatmadığımız için ettiği küfürlerle güzeldi.

Her zamanki gezilerinden birinin dönüşünde kapıda kollarıma yığıldı. Eve gelen doktor bütün iç organlarının iflas etmiş olduğunu hastaneye yatmasının şart olduğunu söyledi. Ne yaptıysak ikna edemedik dedemi hastaneye yatmaya. Boşa para diyor ve ille de ille köye dönmek istiyordu. Dedemi halamla birlikte köydeki evine gönderdi babam.

Ölmedi. “Hastaneye yatmazsa 2 ay içinde ölür” diyen doktoru mahcup etti. Tam üç yıl daha yaşadı köyünde. Köyde olmasının verdiği mutluluk onu üç yıl daha yaşatmıştı.

Ölmeden önce babamı görmek istedi, "ben ölürüm oğlum gelsin" dedi. Babam köye vardığında dedem yaşıyordu, onu beklemiş gibi iki saat sonra öldü. Köylüydü, dirençliydi, tutumluydu, duyguluydu, küfürbazdı... Dedemdi..."