Yeşil bir koltuğumuz var. Eve ilk geldiğinde önce onun üstünde konakladın. İlk ağıtını bu koltuğun üstünde yaktın, ilk gülücüğünü bu koltuğun üstünde attın. Her tarafına salyan bulaştı bu koltuğun, dört bir yanına kustun sonra... Anneannenle başbaşa verip, 2 ay boyunca bu koltukta uyudun geceleri mışıl mışıl... Arada bir çişinle lekeledin. İlk kez bu koltukta yana döndün, başını kaldırdın. Gece beslenmeleri için bu koltuğa geldik seninle... Ana oğul bu koltukta bakıştık sen beslenirken ve ben senin varlığının mutluluğuyla ilk kez bu koltuğun üzerinde akıttım gözyaşlarımı... Neredeyse bütün fotoğrafların videoların bu koltuğun üzerinde çekildi.
Yeşil koltuk senden önce sadece bir yeşil koltuktu, şimdi her yanına sen sinmiş bir değerli eşya... Anneler hatıra olsun diye bebeklerinin bir şeylerini saklarlar ya, işte ben mümkünse bu koltuğu saklamak istiyorum senin için. Biraz irice bir hatıra nesnesi ama ne yapalım ne bir tulum ne bir ayakkabı; bebekliğinin en önemli tanığı, nesnesi bu koltuk...
Olur da ilerde “karın olacak o kadın” bu eski yeşil koltuğu atmaya kalkarsa; sen hemen bu yazıyı okut ona yavrum. Baktın olmuyor bu koltuğun ne kadar önemli olduğunu anlamıyor, koltuğunu da al dön yuvana he hehe.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder