Sabah bir endişeyle uyanıyorum. (17 Mayıs 2008) Gece yarısı ikinci bir test yapıyorum ve daha da silik çıkıyor. Yoksa diyorum “yok musun?” kararım kesin hemen kan testi yaptıracağım. Baban bu halime gülüyor. O kadar emin ki senin varlığından. Gizli bir güven veriyor bana da onun bu emin hali. Önce gidip kan veriyorum ardından Müge’ye gidiyoruz. Dakikalar geçmiyor sanki. Öyle stresliyim ki doğru dürüst konuşmak bile gelmiyor içimden. Ki tanıyanlar bilir çok nadir yaşarım böyle anları.
Dedikleri saatte arıyoruz, henüz çıkmadı diyorlar yarım saat sonra arayın. Bekleyip yine arıyoruz ve bir erteleme daha. İyice suskunlaşıyorum. Baban sarılıp öpüyor ve bir kere daha deli olduğuma emin olduğunu söylüyor. Bir yandan da anneannen mutlu haberi bekliyor. Ve nihayet vapurda karşıya geçerken arıyorum kliniği. Sonuç 256. Eveeet gerçekten ama bu kez gerçekten hamileyim. Vapurun belki de en mutlu kişisiyim. Baban portakal suyu ısmarlıyor bana ve dayın Barış’a. Bu güzel haber kutlanmalı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder