Güvenmek...

Yemekten önce bahsedeceğimi söylediğim mevzuları bir tarafa koyalım şimdi. Teyzen çok güzel bir entry girmiş sözlüğe... Çok etkilendim, duygulandım okurken. Belki de en çok ben de babana böyle bir duyguyla bağlandığım için. Ve bıraktığım için kendimi sayısız kez onun kollarına işte böyle...

Senin kitabında da olmalı bence "güvenmek" başlıklı bu yazı.

"annem ve babamdan öğrendiğimdir;

lisedeydim, henüz neyin ne olduğunu tam olarak kavrayamadığımız günlerde. bir bayram ertesinde babanem öldü. birden bire bir beyin kanaması... kalabalık bir laz ailesiyiz, özellikle kadınların sevinci de acıyı da dibine kadar yaşadıkları ve göstermekten çekinmedikleri türden. babamın 5 tane kendinden küçük, erken yaşta babasız kalmış kız kardeşi var. üstelik o günlerde biri de karnı burnunda hamile. dolayısıyla evimizin içi tam bir curcuna, bağırarak ağlayanlar, ayılıp bayılanlar... babam henüz evde değil, hastaneye gitmiş direk, cenazeyle ilgili yapılması gerekenleri yapmak için. annemin nerede olduğunu tam hatırlayamıyorum.

birkaç saat sonra babam eve geliyor, hepimizin karşısında her zamanki gibi dimdik, mavi gözleri nemli ama belli ki bırakmıyor kendini. kardeşlerinin hepsini tek tek teselli ediyor, öpüp kokluyor, kucaklıyor, sakinleştirmeye çalışıyor. bir yandan ailenin erkekleriyle yapılması gerekenleri konuşuyor. öyle güçlü, öyle sakin ve duruma o kadar hakim ki... bir kaç saat önce annesinin öldüğüne inanası gelmiyor insanın.

ve sonra, dün gibi hatırlıyorum; annem evimizin salonuna giriyor, babam oturduğu koltuktan kalkıyor, anneme doğru bir kaç adım atıyor ve bırakıyor kendini... öylece bırakıyor. annem hemen uzanıyor kollarından tutup yanındaki kanepeye oturtuyor, babam karısının kollarında hüngür hüngür ağlamaya başlıyor...

sanki "artık kendimi tutmama gerek yok" der gibi bıraktı kendini babam o gün. hayatının en zor, en acı günlerinden birinde kendini zorladı, dayandı ve "artık eşim yanımda, o beni teselli eder, benimle ilgilenir" der gibi bıraktı. ve eşinin onu düşmeden tutacağından emin olarak, sonuna kadar güvenerek bıraktı... ve birçok kez olduğu gibi o günleri de ikisi birbirlerine destek olarak atlattılar...

ve o günden beri ne zaman birine güvenmekle ilgili düşünsem aklıma hep bu sahne geldi, babamın annemin kollarına kendini öylece bırakışı..."