Yaşama denk düşen edebiyat

Yıllar önce babanla ayrı kaldığımız bir dönemde bir şiir okumuştum; şöyle diyordu:

bizim hiçbir hürriyetimiz yok,
hiçbir hürriyetimiz,
ne çalışmak, ne konuşmak, ne sevişmek
sen orda bağrına bas dur en büyük çileyi,
ben burda en büyük çileyi doldurayım,
ekmeğe muhtaç, hürriyete muhtaç, sana muhtaç.
sen orda koparılmış bir zerdali gibi dur,
ben burda zerdalisiz bir dal gibi durayım.

a. kadir

Bir an bile düşünmeden ağlayarak göndermiştim babana. O da engel olamamıştı gözyaşlarına... Biz vardık bu şiirde, özlemimiz vardı... Bu şiir bugün hala babanın iş yerindeki panosunda asılı durur...

Bugün yeni bir şiirini okudum a. kadir'in... Bu kez de seninle özdeşleşti bu şiir, tam da seni bekleyişimize denk geldi. Şöyle diyor:

tekmil haklar alınır.
tekmil hürriyetler kısılır.
tekmil köşe başları, tekmil kapılar tutulur.
gökyüzü tıkılır dört duvar içine.

bütün bunlara karşı,
dümdüz, apaydınlık kalır
seni bana getiren yol.

a. kadir

Canım şair, canım oğul...