İçim "kıpır kıpır"

Birkaç günden beri içimde minik minik kıpırtılar hissediyorum. Senin kıpırtıların. Özellikle bir şeyler yedikten sonra dikkat kesiliyorum çünkü en çok o zamanlar hissediyorum seni. Hemen babana söylüyorum; elini getirip o bölgeye koyuyor ama henüz onun hissetmesi için epey zaman var gibi. Ben bile düzenli ve sık olarak yaşayamıyorum bu duyguyu. 

Hamile kalmadan önce beni en çok ürküten şeylerden biri de içimde bir şeyin büyümesi ve hareket etmesi hissiydi. Minik bir böcek her gün biraz daha büyüyor, senden besleniyor. Tekmeliyor... Tuhaf gerçekten. Zamanında çok korku filmi ve hayvan belgeseli izlemenin zararları! Şimdi ise sadece karnım değil her yanım kıpır kıpır oluyor sen minik hareketler yaptığında. Sanki karnımı gıdıklıyorsun yaramaz.

Muzaffer İzgü'nün yaşamını anlatan bir film uyarlaması var. O geldi şimdi aklıma. Filmin (aslında kitabın) adı Zıkkımın Kökü. Çok sevdiğim Menderes Samancılar, İzgü'nün babası rolünde. Epey yokluk içinde yaşayan bir aile ve zehir gibi bir çocuk. Bir akşam çocuklar kendi aralarında gülüşüp eğleniyorlar. Babaları ne yaptıklarını soruyor neşeli bir sesle, "birbirimizi gıdıklıyoruz" diyorlar. Babaları "gelin beni de gıdıklayın" deyince cümbürlop onun yatağına. Öyle güzel bir sahne ve öyle güzel bir baba ki... Ne zaman izlesem duygulanırım, içimi mutluluk kaplar.

Senin kapımızı aralayıp, yatağımıza geleceğin geceleri sabırsızlıkla bekliyorum. Önce ben seni gıdıklarım sonra birlikte babana saldırırız tamam mı? Baban genelde gıdıklanmaz ama koltuk altından fena huylanır çaktırma. Ben bir gün azmedip o bölgeden gıdıklayabilmiştim babanı. İlişkimize altın harflerle yazılmış büyük başarılarımdan biridir. Bana gelince kafam dışında her yerimden gıdıklanıyorum sanırım. Dayın uzunca bir süre dizimde bir bölgeye sadece dokunarak gıdıklardı beni. Nasıl keşfettiyse bunu... Annenin intikamını almak sana düşüyor artık. "Bu anam için" diyerek Barış dayını da bilimum yerlerinden gıdıkla canım.